Είμαστε η μόνη ευρωπαϊκή χώρα, που δαπανά το 3% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος για τις Ένοπλες Δυνάμεις και τον εξοπλισμό τους. Αυτό συμβαίνει γιατί η μόνιμη απειλή από την Τουρκία, υπάρχει 50 χρόνια τώρα αμείωτη και αναθεωρητική. Πολύ μεγάλα ποσά δίνονται σε συμμαχικά κράτη, για προμήθειες οπλικών συστημάτων. Εάν η χώρα μας είχε επενδύσει στην ανάπτυξη αμυντικής βιομηχανίας, τα ποσά αυτά θα έμεναν στη χώρα και θα έδιναν ώθηση στην ελληνική οικονομία. Όμως πως να αναπτυχθεί αμυντική βιομηχανία σε μια χώρα δίχως μακροχρόνια στρατηγική, σε μια χώρα όπου οι επενδύσεις σε έρευνα και ανάπτυξη είναι σχεδόν ανύπαρκτες, σε μια χώρα όπου η κακοδιαχείριση και τα σκάνδαλα, οδήγησαν σε συρρίκνωση και κατάρρευση την ΕΛΒΟ, ΠΥΡΚΑΛ, ΕΒΟ. Τέλος η άποψη, ότι με τις αγορές αμυντικού υλικού ασκούμε εξωτερική πολιτική και αποκομίζουμε πολιτικά και διπλωματικά ανταλλάγματα, δίνοντας δημόσιο χρήμα σε μεγάλες δυνάμεις, είναι μια μόνιμη λογική και πρακτική στις ελληνικές κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης.
Τα κείμενα αποτελούν προσωπικές σκέψεις και προτάσεις.
Γιάννης Κεφαλάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου