«Από την Παραγωγή στις Υπηρεσίες: Η Συρρίκνωση της Ανταγωνιστικότητας της Ελληνικής Οικονομίας»

Πριν από το 1980, ο αγροτικός και ο βιομηχανικός τομέας συνεισέφεραν σχεδόν το 47% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (ΑΕΠ) της χώρας. Με άλλα λόγια, περίπου τα μισά από τα συνολικά προϊόντα που παρήγαγε η Ελλάδα ετησίως προέρχονταν από την αγροτική και τη βιομηχανική παραγωγή. Από το 1980 έως σήμερα, το μερίδιο αυτό έχει περιοριστεί στο 20% του ΑΕΠ, γεγονός που καταδεικνύει τη σημαντική συρρίκνωση των δύο αυτών παραγωγικών κλάδων.

Την ίδια στιγμή, το 80% του ΑΕΠ προέρχεται πλέον από τον τομέα των υπηρεσιών. Η εξέλιξη αυτή αντικατοπτρίζει μια σαφή υποχώρηση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, μια εξέλιξη για την οποία ευθύνη φέρουν διαχρονικά όλες οι κυβερνήσεις της μεταπολιτευτικής περιόδου.

Τα κείμενα αποτελούν προσωπικές σκέψεις και προτάσεις.

Γιάννης Κεφαλάς

Βαρύ τίμημα η αλλαγή νομίσματος

 Ένα βαρύ ερώτημα, που αφορά την νομισματική και οικονομική πολιτική της χώρας μας, είναι εάν η επιστροφή στην δραχμή θα ωφελούσε την οικονομία μας, τα συμφέροντα της χώρας μας. Μετά από 23 χρόνια στο κοινό νόμισμα, η επιστροφή στη δραχμή θα σήμαινε ολική καταστροφή για την χώρα. Θα υπήρχε ένας πολικός χειμώνας που θα διαρκούσε μια δεκαετία το λιγότερο, μέχρι να μπορούσε η κοινωνία να ξαναβρεί τα πατήματα της. Η υιοθέτηση της δραχμής θα σήμαινε, άμεσα συνεχείς υποτιμήσεις του νομίσματος. Κατάρρευση των εισαγωγών, αφού οι τιμές τους θα εκτινασσόταν, υψηλός πληθωρισμός που δεν έχει ξαναβιώσει η χώρα. Σε κάθε υποτίμηση της δραχμής, το δημόσιο χρέος θα αυξανόταν με ρυθμό αντίστοιχο της υποτίμησης. Επίσης το δημόσιο χρέος εξυπηρετείται με σκληρό συνάλλαγμα. Άρα θα ήταν αναγκαίο να αγοράζουμε ευρώ για να εξυπηρετούμε τα τοκοχρεολύσια. Αυτό θα έφερνε μια τεράστια επιβάρυνση του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών. Τεράστια προβλήματα και για τα πιστωτικά ιδρύματα, γιατί θα έχαναν την πρόσβαση σε φθηνό δανεισμό. 

Η επιστροφή της δραχμής είναι μια απόφαση, τεράστιας βαρύτητας και ευθύνης, που καμία κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να τη λάβει και πολύ περισσότερο να παρέμενε στη θέση της, μετά τις ραγδαίες εξελίξεις στην οικονομία, στην κοινωνία που θα λάμβαναν χώρα .

Τα κείμενα αποτελούν προσωπικές σκέψεις και προτάσεις.

Γιάννης Κεφαλάς

Η διαφθορά γέννησε το Δημόσιο χρέος

 

Το 1974 το δημόσιο χρέος της χώρας ήταν στο 18,1 % του ΑΕΠ. Το 2022 είχε εκσφενδονιστεί στο 188,2 % του ΑΕΠ. Οι κυβερνώντες από το 1974 και  έπειτα κατάφεραν να κάνουν την Ελλάδα υποτελής χώρα σε ξένους πιστωτές.

Συντέλεσαν στον εκτροχιασμό των δημοσίων οικονομικών τα εξής γεγονότα :

 Τα τεράστια δημοσιονομικά ελλείματα, αφού οι κρατικές δαπάνες ήταν πολύ μεγαλύτερες από τα κρατικά έσοδα,

τα συνεχή δάνεια που συνάπταμε για να καλύψουμε τα ελλείματα, εκτόξευαν τα τοκοχρεολύσια για την εξυπηρέτηση τους,

 οι εισαγωγές μας ήταν περισσότερες από τις εξαγωγές μας,

η παραοικονομία που είναι το 20% του ΑΕΠ,

 η σημαντικότερη όμως αιτία πτώχευσης της χώρας, είναι η ανικανότητα των κυβερνήσεων, η φοροδιαφυγή, η εισφοροδιαφυγή, η αδιαφάνεια και τέλος η τεράστια διαφθορά που τα πλοκάμια της έχουν εισχωρήσει σε κάθε θεσμό.

Πόσα σκάνδαλα!! Έχουν καταφάει δημόσιο χρήμα, πόσοι διεφθαρμένοι και ανήθικοι πολιτικοί ευθύνονται. Όμως κανείς ποτέ δεν πλήρωσε για τίποτα, γιατί όλες οι κυβερνήσεις όλες μαζί τα φάγανε.

Τα κείμενα αποτελούν προσωπικές σκέψεις και προτάσεις.

Γιάννης Κεφαλάς

Κράτος-Εγγυητής στα Ενοίκια: Η Μοναδική Ρεαλιστική Λύση για την Κρίση Στέγης

Η στεγαστική κρίση στη χώρα μας βαθαίνει, με χιλιάδες νοικοκυριά να αδυνατούν να καλύψουν το κόστος στέγασης. Παράλληλα, ένα μεγάλο ποσοστό ιδιοκτητών κρατά τα ακίνητά του κλειστά, ακριβώς επειδή φοβάται ότι οι ενοικιαστές δεν θα μπορέσουν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους. Τα πρόσφατα μέτρα που ανακοινώθηκαν από την κυβέρνηση κινούνται προς μια κατεύθυνση, αλλά δεν φαίνεται να προσφέρουν ουσιαστική ανακούφιση ούτε στους ενοικιαστές ούτε στους ιδιοκτήτες.

Η λύση, σύμφωνα με πολλούς οικονομικούς αναλυτές, βρίσκεται σε μια ριζική αλλαγή: το κράτος να αναλάβει ρόλο **εγγυητή των ενοικίων**. Συγκεκριμένα, σε περιπτώσεις που ο ενοικιαστής αδυνατεί προσωρινά να καλύψει το ενοίκιο του για προσωπικούς ή οικονομικούς λόγους, το κράτος θα παρεμβαίνει πληρώνοντας το δηλωμένο ποσό στον ιδιοκτήτη για διάστημα 2-3 μηνών. Έπειτα, μέσω της φορολογίας και με ειδικές ρυθμίσεις αποπληρωμής, τα χρήματα θα επιστρέφονται σταδιακά από τον ίδιο τον ενοικιαστή.

Με αυτόν τον τρόπο, επιτυγχάνονται δύο βασικοί στόχοι:

1. **Αύξηση προσφοράς κατοικιών** – Οι ιδιοκτήτες θα αισθάνονται ασφαλείς να διαθέσουν τα ακίνητά τους στην αγορά, γνωρίζοντας ότι δεν θα μείνουν απλήρωτοι.

2. **Διαφάνεια στη μίσθωση** – Όλα τα ενοίκια θα δηλώνονται επίσημα, αφού η κρατική παρέμβαση θα προϋποθέτει νόμιμες και καταγεγραμμένες μισθώσεις.

Μια τέτοια πολιτική θα μπορούσε να δημιουργήσει πραγματική ισορροπία στην αγορά κατοικίας: προστασία για τους ευάλωτους ενοικιαστές, σιγουριά για τους ιδιοκτήτες και αύξηση της διαθεσιμότητας ακινήτων. Χωρίς εγγυημένο εισόδημα, οι ιδιοκτήτες δεν θα ρισκάρουν, και χωρίς προστασία οι ενοικιαστές θα συνεχίσουν να ζουν σε καθεστώς ανασφάλειας.

Η ιδέα ενός «κράτους-εγγυητή» ίσως αποτελεί τον μοναδικό ρεαλιστικό δρόμο ώστε να δοθεί άμεσα λύση σε ένα από τα πιο πιεστικά κοινωνικά προβλήματα της εποχής μας.

Τα κείμενα αποτελούν προσωπικές σκέψεις και προτάσεις.

Γιάννης Κεφαλάς

Λειψυδρία στο Πόσιμο Νερό: Μία Παγκόσμια Κρίση με Αντήχηση στην Ελλάδα

 

Η λειψυδρία στο πόσιμο νερό δεν είναι πλέον απλώς ένας μελλοντικός φόβος· αποτελεί ήδη πραγματικότητα που επηρεάζει εκατομμύρια ανθρώπους και περιοχές σε όλον τον κόσμο — και στην Ελλάδα.

---

Η Κατάσταση στην Ελλάδα

• Η χώρα βρίσκεται στην 19η θέση παγκοσμίως ως προς τον κίνδυνο λειψυδρίας. 

• Περίπου το 50% του πόσιμου νερού χάνεται λόγω διαρροών στις σωληνώσεις και παράνομων συνδέσεων. Το ποσοστό αυτό είναι σχεδόν διπλάσιο από το μέσο όρο της ΕΕ, που κυμαίνεται γύρω στο 23%. 

• Τις τελευταίες χρονιές η Ελλάδα αντιμετωπίζει πολύ χαμηλά επίπεδα στις ταμιευτήρες νερού (φράγματα/δεξαμενές) που τροφοδοτούν μεγάλες πόλεις, όπως η Αθήνα. 

• Οι περιοχές που “πιέζονται” ιδιαίτερα περιλαμβάνουν τα νησιά του Αιγαίου, την Κρήτη, την Αττική αλλά και τμήματα της Πελοποννήσου και της βόρειας Ελλάδας. 

• Ο ετήσιος μέσος όρος βροχόπτωσης μειώνεται σε πολλές περιοχές· π.χ. στην Τρίπολη έχει καταγραφεί πτώση από ~750 χιλιοστά σε ~617 χιλιοστά για την περίοδο 2020-2024. 

---

Επιπτώσεις και Προκλήσεις

• Η υγεία: Η έλλειψη ασφαλούς πόσιμου νερού αυξάνει τον κίνδυνο υδατογενών ασθενειών (διάρροιες, λοιμώξεις) ειδικά σε ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού. 

• Οικονομία & γεωργία: Οι καλλιέργειες βασίζονται σε άρδευση. Όταν το νερό σπανίζει, μειώνονται οι αποδόσεις, αυξάνονται τα κόστη και υπάρχει κίνδυνος επιπτώσεων στην επισιτιστική ασφάλεια.

• Υποδομές: Οι διαρροές στο δίκτυο, η παλαιότητα των συστημάτων ύδρευσης και η έλλειψη ψηφιακών χαρτών/καταγραφών αποτελούν σημαντικά εμπόδια. 

• Κλιματική αλλαγή: Οι περίοδοι ξηρασίας γίνονται μεγαλύτερες, οι θερμοκρασίες αυξάνουν την εξάτμιση, ενώ μειώνονται οι βροχοπτώσεις — όλα συντελούν σε ευκολότερη εξάντληση των φυσικών κοιτασμάτων. 

---

Τι Γίνεται & Τι Πρέπει Να Γίνει

Κάποια βήματα που έχει ήδη ξεκινήσει η Ελλάδα:

• Ανακοινώθηκαν μεταρρυθμίσεις στην διαχείριση των υδάτων, με κεντρικό σχεδιασμό και χρήση νέων τεχνολογιών. 

• Σχέδια για αφαλάτωση, ανακύκλωση νερού, σχεδιασμός ταμιευτήριων
  και ενημερωτικές καμπάνιες. 

• Σχεδιασμός Εθνικού Σχεδίου για την ασφάλεια του νερού (“Water Security”) ώστε να προσαρμοστεί η χώρα στις νέες κλιματικές συνθήκες.

Αυτά δεν είναι όμως αρκετά: απαιτείται ταχύτερη δράση, επένδυση σε υποδομές, συστήματα μέτρησης και παρακολούθησης, καλύτερη διαχείριση του νερού και συνοχή πολιτικών σε πέριξ τομείς όπως γεωργία, τουρισμός και χωροταξία.

---

Συμπέρασμα

Η λειψυδρία στο πόσιμο νερό δεν είναι ένα πρόβλημα που “πιθανόν” θα συμβεί — είναι εδώ. Η Ελλάδα, όπως και πολλές άλλες χώρες, βιώνει ήδη τις συνέπειες. Αν δεν ληφθούν ουσιαστικά μέτρα τώρα, το κόστος — όσον αφορά την υγεία, την οικονομία και την ποιότητα ζωής — θα είναι πολύ μεγαλύτερο.

Τα κείμενα αποτελούν προσωπικές σκέψεις και προτάσεις.

Γιάννης Κεφαλάς

Αλλαγή μοντέλου παραγωγής

 

Αλλαγή μοντέλου παραγωγής. Πόσο εύκολο είναι για την χώρα μας να αλλάξει μοντέλο παραγωγής. Αυτό σημαίνει, ότι θα πρέπει να μπορούμε να κάνουμε πράγματα, που τώρα δεν κάνουμε καθόλου ή τα κάνουμε πολύ λίγο. Θα πρέπει να παράγουμε τεχνολογία. Πριν όμως από αυτό, θα πρέπει να έχουμε αναπτύξει έρευνα. Άρα σημαίνει αύξηση της χρηματοδότησης στα πανεπιστήμια και σε ερευνητικά κέντρα, για τη δημιουργία υποδομών, κίνητρα για να μείνει το επιστημονικό και ερευνητικό προσωπικό στη χώρα και βέβαια πέρα από τη δημόσια χρηματοδότηση, επιπρόσθετα θα απαιτηθεί να προσελκύσουμε ιδιωτικά κεφάλαια από ιδιώτες επενδυτές.

Αλλαγή μοντέλου, σημαίνει ότι «ανοίγω» την διάρκεια της τουριστικής περιόδου με νέες μορφές τουρισμού, ώστε να ξεπεραστεί η εποχικότητα και να διαρκεί περισσότερο η τουριστική περίοδος.

Αλλαγή μοντέλου, σημαίνει να αυξήσουμε τις εξαγωγές μας και να ξεπεράσουμε τις εισαγωγές μας, για να μην υποφέρουμε από το αρνητικό εμπορικό ισοζύγιο. Για να αυξήσουμε όμως τις εξαγωγές μας, θα πρέπει να παράγουμε ανταγωνιστικά προϊόντα σε ποιότητα αλλά και σε καινοτομία.

Εδώ θα πρέπει λοιπόν, από τις εκατοντάδες μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, που υπάρχουν στη χώρα μας και έχουν περιορισμένες εξαγωγικές δυνατότητες, να περάσουμε στην ανάπτυξη της βιομηχανικής παραγωγής, που τώρα είναι ισχνή στη χώρα μας. Ξεκινάμε με το ερώτημα, γιατί να έρθουν ιδιωτικά κεφάλαια στην Ελλάδα να επενδύσουν. Γιατί η apple να μεταφέρει μονάδα παραγωγής από την Ινδία στην Ελλάδα.

Προφανώς η ανταγωνιστικότητα ης χώρας μας, δεν βασίζεται στο χαμηλό εργασιακό   κόστος. Εδώ το δυνατό  σημείο μας είναι το υψηλό επίπεδο του επιστημονικού δυναμικού που διαθέτουμε και το οποίο μπορεί να υποστηρίξει τις συνθήκες για την ανάπτυξη μιας οικονομίας, που θα στηρίζεται στην τεχνολογία και στην εξειδικευμένη γνώση. Έτσι θα προσελκύσουμε επενδύσεις με προοπτική ανάπτυξης σε σύγχρονους κλάδους της βιομηχανίας.

Αλλαγή παραγωγικού μοντέλου σημαίνει, αλλαγή μοντέλου παραγωγής ενέργειας, σημαίνει στροφή σε επενδύσεις σε ΑΠΕ, σημαίνει εξοικονομούμε ενέργεια, σημαίνει παραγωγή φθηνής καθαρής ενέργειας, η οποία θα κάνει πιο ανταγωνιστικές τις επιχειρήσεις και το βιομηχανικό κλάδο.

Αλλαγή παραγωγικού μοντέλου, σημαίνει ότι η αγροτική παραγωγή θα αλλάξει και στο ανθρώπινο δυναμικό της και στα μέσα παραγωγής. Η καλλιέργεια ειδών που είναι ανθεκτικά στη κλιματική αλλαγή, η εισαγωγή της τεχνολογίας και της καινοτομίας στην διαδικασία παραγωγής. Ενώ η συνεχής εκπαίδευση, επιμόρφωση και τεχνική κατάρτιση των νέων αγροτών μας, είναι επιβεβλημένη ώστε να μπορέσουν να προσαρμοστούν στη χρήση τεχνολογίας και νέων μορφών καλλιέργειας.

Αλλαγή μοντέλου παραγωγής, σημαίνει μετάβαση σε μια οικονομία που παράγει και εξάγει περισσότερα, είναι ανταγωνιστική στις διεθνείς αγορές λόγω ποιότητας, καινοτομίας και τιμής. Σημαίνει βιωσιμότητα, οικονομικά και περιβαλλοντικά, πετυχαίνοντας περισσότερη και σταθερότερη ευημερία στην κοινωνία.

Τα κείμενα αποτελούν προσωπικές σκέψεις και προτάσεις.

Γιάννης Κεφαλάς

 

Παίζουν παιχνίδια με την Παιδεία

 

Το Εθνικό Απολυτήριο και η ανάμειξη του με τις πανελλήνιες, στην παρούσα μορφή του, εμφανίζει σοβαρά περιθώρια διαβλητής διαδικασίας και δεν διασφαλίζει το ίδιο επίπεδο ισότητας και αντικειμενικότητας με τις Πανελλήνιες Εξετάσεις, που για δεκαετίες αποτέλεσαν το πιο αξιόπιστο σύστημα αξιολόγησης στη χώρα. Είναι τεράστιο το ρίσκο που αναλαμβάνετε απέναντι στην κοινωνία και στη μαθησιακή νεολαία. Όταν η βαθμολόγηση θα είναι εσωτερική διαδικασία της σχολικής μονάδας, ποια διασφάλιση θα υπάρχει ότι κάποια λύκεια για δικούς τους λόγους δεν θα πριμοδοτούν με περισσότερους βαθμούς τους μαθητές τους, ενώ κάποια άλλα θα είναι πιο αυστηρά στην βαθμολόγηση. Ζούμε στην χώρα της διαφθοράς, δεν μπορεί να λειτουργήσει αυτό το σύστημα. Θα λογοδοτήσετε στις επόμενες γενιές.

Τα κείμενα αποτελούν προσωπικές σκέψεις και προτάσεις.

Γιάννης Κεφαλάς

Ομαδικότητα ή Ατομικότητα στα Σχολεία;

Στο σχολικό περιβάλλον οι μαθητές δεν μαθαίνουν μόνο γνώσεις, αλλά και αξίες που τους συνοδεύουν σε όλη τους τη ζωή. Η ομαδικότητα μέσα από κοινές δράσεις καλλιεργεί τη συνεργασία, τον αλληλοσεβασμό και την αίσθηση ότι όλοι μαζί μπορούμε να πετύχουμε περισσότερα. Μαθητές που συμμετέχουν σε ομάδες μαθαίνουν να ακούνε, να μοιράζονται ευθύνες και να στηρίζουν ο ένας τον άλλο.

Αντίθετα, η υπερβολική ατομικότητα και ο ανταγωνισμός συχνά οδηγούν σε άγχος και αποξένωση. Αν και ο υγιής ανταγωνισμός μπορεί να δώσει κίνητρο για πρόοδο, όταν κυριαρχεί, δημιουργεί ανισότητες και μειώνει το πνεύμα συνεργασίας.

Γι’ αυτό, η εκπαίδευση πρέπει να δίνει έμφαση στην ομαδικότητα, χωρίς να παραμελεί την προσωπική προσπάθεια. Η ισορροπία ανάμεσα στη συνεργασία και την ατομική επίδοση είναι το κλειδί για μαθητές με αυτοπεποίθηση, αλλά και με κοινωνική υπευθυνότητα.

Τα κείμενα αποτελούν προσωπικές σκέψεις και προτάσεις.

Γιάννης Κεφαλάς

Απώλειες απο τη συμμετοχή μας στην ΕΕ

 Από τη συμμετοχή της χώρας ως μέλος της ΕΕ και την υιοθέτηση του ενιαίου νομίσματος, εκτός από σημαντικά οφέλη, έχουμε υποστεί και σημαντικές απώλειες.

 Όταν έχεις ένα νόμισμα, το οποίο δεν το ελέγχεις εσύ αλλά η ΕΚΤ, τότε έχεις απωλέσει σημαντικά εργαλεία και  δεν μπορείς να ασκήσεις ανεξάρτητη νομισματική πολιτική. Να ρίξεις χρήματα στην αγορά ή να τραβήξεις χρήματα από την αγορά ή να καθορίσεις τη συναλλαγματική ισοτιμία του νομίσματος σου. Αυτά σε συνδυασμό με την άσκηση δημοσιονομικής πολιτικής, εντός των αυστηρών πλαισίων σταθερότητας και περιορισμών που καθορίζει η ΕΕ, έχουν προκαλέσει την αποδυνάμωση της ανεξαρτησίας μας στη λήψη αποφάσεων, καθώς και απώλεια μέρους κυριαρχίας. Το ισχυρό νόμισμα κάνει ακριβές τις εξαγωγές των ελληνικών αγαθών και υπηρεσιών προς τρίτες χώρες. Αντίθετα γίνονται φθηνότερες οι εισαγωγές, άρα έχουμε υστέρηση του όγκου των εξαγωγών έναντι των εισαγωγών. Επίσης οι αυξανόμενες εισαγωγές κεφαλαιουχικών αγαθών, που προκάλεσε η αύξηση των επενδύσεων, επιδείνωσε το εμπορικό ισοζύγιο.

Η αγροτική ύπαιθρος δεν παράγει πλέον όλα τα αγαθά, παρά μόνο αυτά που επιδοτούνται και σχεδιάζονται από την ΕΕ.

 Η Ελλάδα ως δορυφόρος χώρα και εξαρτημένη από τα ισχυρά μητροπολιτικά κέντρα της Ευρώπης, έχασε την ανταγωνιστικότητα της και ήδη συρρικνώθηκε ο βιομηχανικός κλάδος της. Υπήρξε βίαιη και απροετοίμαστη φιλελευθεροποίηση της αγοράς μέσω ιδιωτικοποιήσεων και αποκρατικοποιήσεων ισχυρών και στρατηγικών δημόσιων οργανισμών και δημόσιας περιουσίας.  Ο φθηνός δανεισμός που έφερε το ισχυρό νόμισμα, οδήγησε σε υπερχρέωση τόσο δημόσια όσο και ιδιωτική.

Νομίζω τελικά ότι η Ελλάδα μας έχασε μέρος της παραγωγής τόσο από τη βιομηχανική όσο και από την αγροτική παραγωγή και έγινε πιο εξαρτημένη από τις ισχυρές χώρες τη  Ευρώπης.

Τα κείμενα αποτελούν προσωπικές σκέψεις και προτάσεις.

Γιάννης Κεφαλάς

Κέρδη από την συμμετοχή μας στην ΕΕ

 

Η προσχώρηση της Ελλάδας στην Ε.Ο.Κ έγινε το 1981. Σε αυτά τα 44 χρόνια ως μέλος της ΕΕ, η χώρα μας αποκόμισε κέρδη αλλά κατέγραψε και απώλειες.

Ποια μπορούμε να χαρακτηρίσουμε ως σημαντικά οφέλη. Πρώτα είναι οι αυξημένες χρηματικές ροές από τα κοινοτικά ταμεία προς τη χώρα μας, είτε με την μορφή μεσογειακών προγραμμάτων, είτε ως κοινοτικά πλαίσια στήριξης, είτε μέσω του  ταμείου ανάκαμψης και ανθεκτικότητάς. Η χώρα μας εξασφάλιζε χρηματοδότηση για επενδύσεις, σε δημόσια έργα υποδομής (εθνικοί άξονες, αεροδρόμια, λιμάνια, τηλεπικοινωνίες), βελτίωση της ποιότητας ζωής, ανάπτυξη της περιφέρειας, εκσυγχρονισμός επιχειρήσεων, παραγωγικές επενδύσεις. Οι επενδύσεις της ΕΕ ήταν ο κινητήριος μοχλός της αναπτυξιακής διαδικασίας και της αύξησης της παραγωγικότητας.  Αν δεν υπήρχαν οι εισροές χρημάτων από την ΕΕ, θα ήταν αδύνατο η χώρα μας να είχε φτιάξει τα έργα υποδομής που έχουμε σήμερα.

 Σκεφτείτε επίσης, ότι δεν γνωρίζουμε εάν στο παρελθόν η απορρόφησή και η αξιοποίηση των κονδυλίων από τις κυβερνήσεις διαχειρίστηκαν με τον αποδοτικότερο τρόπο για την χώρα μας ή χάθηκαν χρήματα στην πορεία.

Στα οφέλη θα συμπεριλάβουμε το ενιαίο νόμισμα, το οποίο έφερε νομισματική σταθερότητα, τόσο απαραίτητη για την προσέλκυση ξένων κεφαλαίων. Έγιναν φθηνότερες οι εισαγωγές όχι μόνο για καταναλωτικά αγαθά υψηλής τεχνολογίας αλλά και για κεφαλαιουχικό εξοπλισμό, απαραίτητο για την ιδιωτική ανάπτυξη. Επίσης η νομισματική σταθερότητα, ελκύει ξένες επενδύσεις κεφαλαίου από το εξωτερικό μεγαλύτερης διάρκειας.

Εξίσου σημαντικά επίσης, είναι οι διαρθρωτικές βελτιώσεις στην οικονομία που έφεραν σταθεροποίηση σε βασικούς οικονομικούς δείκτες καθώς και η πρόσβαση στην ενιαία αγορά της ΕΕ, με ελεύθερη διακίνηση αγαθών χωρίς δασμούς, κεφαλαίων και ατόμων.

Τέλος οι πολλές ευκαιρίες που δόθηκαν σε πολίτες, για αύξηση της ευημερίας τους και της ποιότητας ζωής τους, μέσω του ευρωπαϊκού κεκτημένου.

Τα κείμενα αποτελούν προσωπικές σκέψεις και προτάσεις.

Γιάννης Κεφαλάς

Νέος φόρος επιβαρύνει τις διακοπές των Ελλήνων

 Οι διακοπές σε ένα νησί του Αιγαίου ή του Ιονίου, για το μέσο Έλληνα είναι πλέον πολυτέλεια. Ο μέσος Έλληνας είναι αποκλεισμένος από την απόλαυση διακοπών στην ίδια του την χώρα. Το συνολικό κόστος για μια εβδομάδα διακοπών και για τετραμελή οικογένεια με αυτοκίνητο, διαμονή, ακτοπλοϊκά, διατροφή, παραλία μπορεί να ξεπεράσει τα 2500 ευρώ.

Η κυβέρνηση αντί να περιορίσει το κόστος διαμονής, το επιβαρύνει περισσότερο με την επιβολή ενός νέου φόρου διαμονής (Τέλος Ανθεκτικότητας στην κλιματική κρίση), ο οποίος επιβάλλεται ανά διανυκτέρευση και ανά δωμάτιο στα καταλύματα σε όλους τους ταξιδιώτες Έλληνες και ξένους.

Προσωπικά πιστεύω ότι είναι σωστό να πληρώνουν το νέο φόρο  οι ξένοι τουρίστες οι οποίοι καταναλώνουν πόρους και επιβαρύνουν τις τοπικές υποδομές των νησιών. Όμως είναι άδικο να πληρώνουν το φόρο οι Έλληνες ταξιδιώτες, οι οποίοι ήδη χτυπιούνται από ακρίβεια. Να καταργηθεί η επιβολή του φόρου διαμονής στου Έλληνες τουρίστες, Είναι άδικο οι Έλληνες να αποκλείονται από τη δυνατότητα διακοπών στην ίδια τους την χώρα.  

 Τα κείμενα αποτελούν προσωπικές σκέψεις και προτάσεις.

Γιάννης Κεφαλάς