Παθογένειες της ελληνικής δημόσιας διοίκησης

 

Η δημόσια διοίκηση έχει την δική της οντότητα μέσα στο πολιτικό σύστημα. Υπάρχει μια συνεργασία μεταξύ της εκάστοτε κυβέρνησης και της δημόσιας διοίκησης, ώστε να μπορούν να εφαρμοστούν οι σχεδιαζόμενες πολιτικές.

Αυτό όμως, δεν είναι κάτι που πάντα θα λειτουργεί διότι είναι πολλές οι περιπτώσεις όπου δεν υπάρχει συνεργασία είτε λόγω χρόνιων παθογένειών του συστήματος είτε λόγω αρνητικής θέλησης της δημόσιας διοίκησης.

Ένα κλασσικό παράδειγμα, το οποίο έχει μακρά ιστορία αντιπαραθέσεων, είναι η διαδικασία αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων.

Κάθε μεταρρύθμιση του κράτους που αφορούσε την αξιολόγηση των υπηρεσιών του δημόσιου τομέα, κατέληγε σε πεδίο τριβών με τους δημόσιους υπαλλήλους.

Η αξιολόγηση είχε σκοπό να σταματήσει την αδράνεια, την αναποτελεσματικότητα, τις αγκυλώσεις, τις πελατειακές σχέσεις, την κομματική παρέμβαση, τη διαφθορά, την αναξιοκρατία και γενικά μια κουλτούρα ότι «έτσι εργαζόμασταν τόσο καιρό, έτσι θα συνεχίσουμε να εργαζόμαστε».

Ο σκοπός βέβαια, ήταν να μην θιγούν τα κεκτημένα των δημοσίων υπαλλήλων και να μην διαταραχθεί η αυτονομία της λειτουργίας τους. Έτσι κάθε φορά με διάφορες προφάσεις, δικαιολογίες και πιέσεις οι δημόσιοι υπάλληλοι καταφέρνανε, να εφαρμοστεί έστω τυπικά, μια αξιολόγηση παρωδία λόγου του τρόπου που λάμβανε χώρα.

Έρχεται όμως ένα σημείο, όπου οι κοινωνικές ανάγκες δεν ικανοποιούνται από το υφιστάμενο μοντέλο δημόσιας διοίκησης λόγω της αναποτελεσματικότητα της. Τότε είναι βέβαιο, ότι η κοινωνία των πολιτών με κάποιο τρόπο θα εκφραστεί και το αίτημα για αποτελεσματική, σύγχρονη, διαφανή, αξιοκρατική, αποδοτική δημόσια διοίκηση θα γίνει δημόσιο πρόβλημα.

 Σε αυτή την περίπτωση η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να ασχοληθεί με το πρόβλημα να λάβει πολιτικές αποφάσεις και να τις υλοποιήσει χωρίς την παραμικρή αδράνεια.

Τα κείμενα αποτελούν προσωπικές σκέψεις και προτάσεις.

 Γιάννης Κεφαλάς