Κάθε εργαζόμενος πληρώνει ασφαλιστικές εισφορές για σύνταξη
και υγειονομική περίθαλψη, ως ένα ποσοστό του μισθού του. Αντίστοιχες εισφορές
πληρώνει και ο εργοδότης για τον εργαζόμενο του. Οι υγειονομικές εισφορές είναι
ίσες ως ποσοστό του μισθού για όλους τους εργαζόμενους, ανεξάρτητα από τη
ηλικία τους. Το κράτος λοιπόν παρέχει ασφαλιστική κάλυψη υγείας σε ολόκληρο το
πληθυσμό, θέτοντας ένα ενιαίο ασφάλιστρο για όλους. Αυτός ο τρόπος ασφάλισης είναι
αποτελεσματικός για τα δημόσια οικονομικά αλλά ίσως όχι δίκαιος για τους εργαζόμενους.
Ίσως θα έπρεπε οι εισφορές να ήταν ανάλογες με τις
κατηγορίες κινδύνων. Μήπως οι εισφορές να αυξάνονταν ανάλογα με την
προσδοκώμενη κατανάλωση ιατρικών δαπανών του κάθε ατόμου. Δεν είναι δίκαιο οι
νεότεροι σε ηλικία εργαζόμενοι και κατά κανόνα πιο υγιείς να πληρώνουν εισφορές
για την υγεία τα ίδια ποσά με τα άτομα μεγαλύτερης ηλικίας, πιο γηρασμένα και
κατά κανόνα λιγότερο υγιή. Οι νεότεροι καταναλώνουν μικρότερη ποσότητα
περίθαλψης και φαρμακευτικής αγωγής, από ότι οι μεγαλύτερης ηλικίας εργαζόμενοι.
Επιβαρύνουν λιγότερο το υγειονομικό σύστημα της χώρας. Σε συνδυασμό με τις κατά
κανόνα μικρότερες αποδοχές στο ξεκίνημα του εργατικού τους βίου, οφείλουν να
έχουν μικρότερη μισθολογική επιβάρυνση στις εισφορές τους.
Μείωση των υγειονομικών εισφορών στους μικρότερους ηλικιακά εργαζόμενους και αύξηση
στους μεγαλύτερους και συνήθως καλύτερα αμειβόμενους, θα ήταν πιο δίκαιο μέτρο
στην υγειονομική ασφάλιση.
Τα κείμενα αποτελούν προσωπικές σκέψεις και προτάσεις.
Γιάννης Κεφαλάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου