Τα τελευταία σαράντα χρόνια, η Ελλάδα έχει απορροφήσει συνολικά πάνω από 300 δισεκατομμύρια ευρώ σε κοινοτικούς πόρους, μέσω των διαφόρων χρηματοδοτικών μηχανισμών και ταμείων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αν σε αυτό το ποσό προστεθούν και οι σημαντικές εισροές κεφαλαίων που προέρχονται από τον τουρισμό και τη ναυτιλία — δύο από τους πλέον δυναμικούς πυλώνες της ελληνικής οικονομίας — εύλογα γεννάται το ερώτημα:
Πώς είναι δυνατόν, παρά τις τεράστιες αυτές εισροές, η χώρα να οδηγήθηκε σε υπερβολικό δημόσιο χρέος και τελικά, το 2010, σε οικονομική κατάρρευση;
Η απάντηση βρίσκεται, σε μεγάλο βαθμό, στη δομή και λειτουργία του ελληνικού κράτους. Για δεκαετίες, οι δημόσιες δαπάνες αυξάνονταν με ρυθμούς δυσανάλογους προς την παραγωγική ικανότητα και τα πραγματικά έσοδα της χώρας. Δημιουργήθηκε έτσι ένα διογκωμένο και αναποτελεσματικό κράτος, με υψηλές δαπάνες στα υπουργεία και στους δημόσιους οργανισμούς, συχνά χωρίς τον απαιτούμενο έλεγχο, προγραμματισμό ή αξιολόγηση της αποδοτικότητάς τους.
Η έλλειψη δημοσιονομικής πειθαρχίας, η κακοδιαχείριση των ευρωπαϊκών πόρων, και η πελατειακή λογική που χαρακτήρισε μεγάλο μέρος της μεταπολιτευτικής περιόδου, συνέβαλαν καθοριστικά στη δημιουργία ενός μη βιώσιμου μοντέλου ανάπτυξης. Το αποτέλεσμα ήταν η συσσώρευση χρέους και, τελικά, η αδυναμία εξυπηρέτησής του, που οδήγησε τη χώρα στη γνωστή κρίση χρέους του 2010.
Σήμερα, η κατανόηση αυτής της ιστορικής διαδρομής είναι απαραίτητη, ώστε να αποφευχθούν τα ίδια λάθη στο μέλλον και να οικοδομηθεί ένα βιώσιμο, παραγωγικό και δημοσιονομικά υπεύθυνο κράτος.
Γιάννης Κεφαλάς
✍️ **Αρθρογράφος & Αναλυτής σε θέματα Δημόσιας Οικονομίας και Διοίκησης**
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου